Een van Vlaanderens' meest getalenteerde singer-songwriters. Is er in geslaagd aan de val van het zanger-met-spaanse-gitaar-en-belangrijke-teksten-syndroom te ontsnappen door voluit electrisch te gaan.

Hij werd ontdekt door Wannes VandeVelde op het skiffle-festival van Hove. Daar verraste hij immers iedereen met een Dylan-achtige versie van het kinderliedje "Klein Klein Kleuterke". Zelf verklaarde deze vroege doorbraak - hij was slechts 18 op dat ogenblik : "Ik ben begonnen in de tijd dat je nog zonder veel problemen een contract kreeg. In die tijd was er ook maar 1 muzikant per kanton. Nu zijn er dat 3.000 per dorp. Maar ik ben geen mei '68-er. Ik heb gewoon geprofiteerd van het klimaat dat de generatie voor mij had geschapen. Van de slogan: alle macht aan de verbeelding, die de weg voor mij opengooide."

Nadien verzeilde hij in het gezelschap van Lamp, Lazarus en Kris, en nogal jolige groep die scoorde met "De Peulschil" en "De onverbiddelijke zoener". Daar hield hij het niet al te lang bij uit, dus ging hij solo (Kris hierover later: "Dat was inderdaad een heel plezante periode: “Urbanus avant la lettre”. Het is niet toevallig dat Wim en Guido Urbanus gevolgd zijn, hem geproduced en hem op de wereldkaart gebracht hebben"). Zijn titelloze debuut uit 1973 (met gastmuzikanten Jan De Wilde, Raymond van het groenewoud, Mich Verbelen & Firmin Michiels) veroorzaakte weinig rimpels in de verkoopscijfers, maar produceerde toch een shock : "We kunnen de teksten niet verstaan, die muziek is veel te luid !".
De opvolger "Ook voor jou" uit 1975 heeft echter wel zijn weg gevonden naar het grote publiek. (Toen Humo in 1979 zijn lezers vroeg welke de beste platen aller tijden waren, vonden maar 6 platen van Nederlandstalige artiesten hun weg naar de top 200. 4 daarvan waren van de hand van Raymond Van het Groenewoud, 1 van Johan Verminnen en het 6de was Kris de Bruyne's "Ook voor Jou").
De plaat bevatte tenminste twee songs die ondertussen de status van klassieker hebben verworven : "Amsterdam" en "Vilvoorde City". Om het niet zo makkelijk karakter van de man te illustreren, hier de manier waarop hij praat over zijn grootste succes : (je kan er ook hier naar luisteren ) : "Na 30 jaar liedjes schrijven ... blijft het voor mij een zeer merkwaardig proces. Sommige liedjes ontstaan in een kwartier en ontspringen als een Niagara, en andere zijn als de hel op aarde omdat je er 3-4 jaar mee blijft rondlopen. "Amsterdam" is geschreven op welgeteld 13 minuten en een half tijd, en werd nadien zo'n gigantisch succes dat ik het - dankzij mijn jezuïtische opvoeding - nog steeds bijzonder verdacht vindt. Nog steeds vraag ik mij af of ik het wel had moeten schrijven, want die 299 andere liedjes die ik heb uitgebracht vind ik persoonlijk wel veel beter.".
Het album haalde dus uiteindelijk goud en hij tourde door het land a rato van 200 concerten per jaar. Totdat de belastingscontroleur erbij uitkwam dat hij had "vergeten" belasting te betalen op zijn inkomsten.
De opvolger "Ballerina's" kon minder mensen bekoren. Tijdens de opnames ervan stierf Kris' broer Koen Debruyne. Hij was een erg invloedrijk en talentvol pianist geweest die in heel wat groepen uit de jaren zestig en zeventig zijn stempel heeft gedrukt (Live (avant-garde), Carriage Company (heavy blues), Paul's Collection, Johan Verminnen). Kris hierover : "De platenmaatschappij heeft me verplicht om die plaat af te maken, want nadat hij gestorven was had ik er alle interesse in verloren. Het was zijn plaat. Ik was alleen maar de zanger."
Na de plaat "Paprika" uit 1979 (genoemd naar een schilderij van nog een vroeg overleden broer van hem - Joost debruyne), vertrok hij naar de Verenigde Staten.
Toen hij terug kwam, had de belpop-gekte België overspoeld en was Kris Debruyne uit de mode. Hij is echter steeds blijven doorgaan met muziek maken en liedjes schrijven. Ook richtte hij een adviesbureau in de publiciteitswereld op (Acoustics genaamd), en werd actief in literaire middens (mede-oprichter van het tijdschrift "De Brakke Hond", samen met Stijn Meuris samensteller van een boek over de beste Belgische rockteksten "Sire, Dit is Rock'n'Roll"). In de jaren tachtig bleef het muzikale dus op een laag pitje, maar vanaf "Keet in de Lobby" (zijn aggressiefste album, geproduceerd door Thé Lau van The Scene) uit 1993 stortte hij zich terug opnieuw helemaal op het muzikale.

In 1998 kan Kris Debruyne op deze manier al zijn dertigjarig jubileum als optredend artiest vieren. Dit werd "gevierd" met retrospectief album "30 jaar zwervend bestaan" - geen simpele "Best of", want die was in 1993 al uitgebracht onder de titel "Wedersamengesteld" - maar een plaat waarop hij zijn eigen songs her-interpreteert met een kamerorkest onder leiding van pianist Michel Bisceglia.
Wat later ging hij ook op tournee door het land met met Patrick Riguelle (zie Riguelle & Hautekiet, Kadril, Spelers & Drinkers ...) en Wigbert. Na optredens op onder andere Boterhammen in het Park en Dranouter zou dit in 2000 uitmonden in het project "Zakformaat XL" waarmee ook een CD gemaakt werd.

In 2001 kwam Kris de Bruyne opnieuw alleen naar buiten met de het "ouderwetse" album "Buiten de Wet" - ouderwets in de zin van "ouderwets goed", en met klassieke songs (zeker het bijtende "Ik Lach me Kapot"). Mee voor deze nieuwe impuls zorgden Mauro Pawlowski (van Evil Superstars, en ook al seventies-gericht solo als Mauro) en de ondertussen vaste begeleider geworden Michel Bisceglia (zie ook o.m. Jo Lemaire, Johan Verminnen ...). Voorbereid op een woonboot maar opgenomen in de Genkse studio van Pino Guaracci "plooit De Bruyne zich niet naar de wetten van de commercie of naar de formats van de radio's. Hij blijft meer dan ooit zichzelf wanneer hij zingt over de liefde, over zijn woonplaats Sint-Amands, over zijn dochtertje Hannah (en een wild optreden in Poperinge met Roland), over dromen die botsen met de letter van de wet." Boezemvriend en schrijver Bart Plouvier leverde dit keer ook een tekst, de talking blues "Uit liefde voor Hannah (zweer ik de slechte vrouwen af)".